Dekonstruktimi është forma e analizës filozofike dhe letrare, që rrjedh kryesisht nga puna e filluar prej filozofit francez Jacques Derrida në vitet 1960. Dekonstruksioni ngërthen në pikëpamjet themelore konceptuale, ose “kundërshtimet”, në filozofinë perëndimore nëpërmjet një shqyrtimi të ngushtë të gjuhës dhe logjikës së filozofisë dhe tekstet letrare.

Në vitet 1970, termi u aplikua nga Derrida, Paul de Man, J. Hillis Miller dhe Barbara Johnson, dhe ndër studiuesit e tjerë.

Në vitet 1980 ai përcaktoi më shumë një numër të ndërmarrjeve teorike radikale në fusha të ndryshme të shkencave humane dhe shoqërore, duke përfshirë – përveç filozofisë dhe literaturës – ligjin, psikoanalizën, arkitekturën, antropologjinë, teologjinë, feminizmin, studimet homoseksuale dhe lezbike, teorinë, historiografinë dhe teorinë e filmit.

Në diskutimet polemike rreth tendencave intelektuale të shekullit të 20-të, dekonstruktimi nganjëherë u përdor pezhorativisht për të sugjeruar nihilizëm. Në përdorim popullor termi ka ardhur si një çmontim kritik i traditës dhe mënyrave tradicionale të mendimit.

Burmi:Britannica.com

Përshtati: A.T